بررسی نگرش کودکان در نقاشی و کاربرد آن در آثار گرافیستهای ایرانی

کودک با نقاشی کردن بین خود و دنیای بیرون از خودش ارتباط برقرار می کند. اندیشه و احساس خود را به اشیاء و اتفاقات وارد می کند، و در همان حال تجربیات و دریافتهای تازه تری از این وقایع و پدیده ها، بواسطه توجه و تماس بیشتر با دنیای بیرون، بدست می آورد. سادگی خطوط و فرمها، ارجحیت نیت و پیام بر تکنیک های پیچیده، عدم رعایت تناسب اشیاء، آنگونه که دوربین آنها را ثبت می کند، ایجاد نسبتها و اندازه ها براساس اهمیتی که برای او دارد، استفاده از رنگهای فعال و شاد، بهره گیری آزادانه(ولو غیرواقع بینانه) از رنگ ، فرم و بعد، در کنار شفاف بینی و جاندارپنداری ویژگیهایی است که در نقاشی کودکان بوضوح قابل رویت است . سادگی و صراحت و استفاده از عناصر بصری شناخته شده و قابل درک در آثار گرافیکی، همگی به منظور" انتقال عمیقتر و سریعتر پیام" صورت می پذیرد. یعنی درست همان چیزی که در نقاشی کودکان بعنوان ویژگیهای خاص مورد توجه قرار داشته و دارد. این نگاه ساده و صریح و تفوق پیام بر چگونگی و شکل اجرا(تکنیک ) در آثار کودکان، در صورت تبیین و دسته بندی دقیق و مطالعه شده، می تواند برای هنرمندان گرافیک در هر دو زمینه "تصویرسازی برای کودکان" و "بهره گیری از نگاه کودکانه و تکنیک مبتنی برآن در ساخت و ارائه کارهای گرافیکی برای مخاطبین بزرگسال " نتیجه موفقی را بهمراه داشته باشد. رساله حاضر در پی بررسی و یافتن این راهکارهای عملی است .